مقدمه: نهج البلاغه می خواندم که چشمم به این خطبه افتاد. هر چند تک تک جملات حضرت امیر(ع) حکمت است، اما این خطبه در نظرم رنگ و بویی خاص دارد. این خطبه ها معیار می دهند به انسان. یافتن مصادیقش نیز بر عهده خود فرد است...

دشمن ترین آفریده ها نزد خداوند دو نفرند:

1- مردی که خدا او را به حال خود گذاشته، و از راه راست دور افتاده است، دل او شیفته بدعت است و مردم را گمراه کرده و به فتنه انگیزی می کشاند و راه رستگاری گذشتگان را گم کرده و طرفداران خود و آیندگان را گمراه ساخته است. بارگناه دیگران را به دوش کشیده و گرفتار زشتی های خود نیز می باشد.

2- و مردی که مجهولاتی به هم بافته، و در میان انسان های نادان امت جایگاهی پیدا کرده است. در تاریکی های فتنه فرو رفته، و از مشاهده صلح و صفا کور است. آدم نماها او را عالم نامیدند که نیست، چیزی را بسیار جمع آوری می کند که اندک آن به از بسیار است، تا آن که از آب گندیده سیراب شود، و دانش و اطلاعات بیهوده فراهم آورد.

مدعیان دروغین قضاوت: در میان مردم با نام قاضی به داوری می نشیند، و حل مشکلات دیگری را به عهده می گیرد، پس اگر مشکلات پیش آید، با حرف های پوچ و تو خالی و رای و نظر دروغین آماده رفع آن می شود. سپس اظهارات پوچ خود را باور می کند!، عنکبوتی را می ماند که در شبهات و بافته های تاریک خود چسبیده، نمی داند که درست حکم کرده یا بر خطاست؟ اگر بر صواب باشد می ترسد که خطا کرده و اگر بر خطاست امید دارد که رای او درست باشد.

نادانی است که راه جهالت می پوید؛ کوری است که در تاریکی گمشده خود را می جوید؛ از روی علم و یقین سخن نمی گوید ... به خدا سوگند! نه راه صدور حکم مشکلات را می داند و نه برای منصب قضاوت اهلیت دارد! آنچه را که نپذیرد علم به حساب نمی آورد، و جز راه و رسم خویش، مذهبی را حق نمی داند و اگر حکمی را نداند، آن را می پوشاند تا نادانی او آشکار نشود، خون بی گناهان از حکم ظالمانه او در جوشش و فریاد میراث بربادرفتگان بلند است. به خدا شکایت می کنم از مردمی که در جهالت زندگی می کنند و با گمراهی می میرند، در میان آنها، کالایی خوارتر از قرآن نیست ... و در نزد آنان چیزی زشت تر از معروف و نیکوتر از منکر نمی باشد.

نهج البلاغه، خطبه 17، ترجمه مرحوم محمد دشتی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: